Uitzendingen!

Een uitzending van de toenmalige Kapitein KLu Roel  J. Berghuis

Op de vernieuwde website van de Veteranen Koninklijke Luchtmacht is een nieuwe rubriek “Forum” gestart.

Deze rubriek is bedoeld om Veteranen de mogelijkheid te geven, op een snelle en moderne wijze met elkaar en in de groep te communiceren, ervaringen uit te wisselen en evt. antwoord te krijgen op vragen van een grotere groep gelijkgezinden. Een ieder is vrij om hier vragen te stellen in onze gemeenschap, hun ervaringen uit te wisselen, en wetenswaardigheden of leuke verhalen te delen. Kortom deel uit te maken van een grote groep gelijkgezinden, wapenbroeders (en zusters), ervaringsdeskundigen en wat al meer.

Als Voorzitter van de VKLu heb ik mij voorgenomen om een aftrap te geven en een stukje te plaatsen over mijn ervaringen en herinneringen tijdens mijn eerste uitzending in de 1^st Golfoorlog naar Diyarbakir in Turkije. Het mag duidelijk zijn dat de periode 1990/1991 lang achter ons ligt en dat ik geen uitgebreid dagboek heb gevoerd in deze tijd. Derhalve doe ik dit voor een groot deel uit mijn hoofd en zijn herinneringen wellicht deels vervaagd of anders waargenomen door derden.

Gedurende de periode mei 1988 en mei 1993 was ik geplaatst als Hoofd Bureau Inlichtingen en Veiligheid van de groep Geleide Wapens in Blomberg, BRD.

Na een aantal jaren als Inlichtingen onderofficier, en later als Inlichtingen officier gewerkt te hebben op vliegende squadrons in ons Luchtmacht kwam ik in Duitsland terecht bij deze eenheid. Wat een andere wereld, meer landmacht dan Luchtmacht met zijn specifieke eigenaardigheden en uitdagingen.

Het zal vroeg in de aanloop naar de 1^e Golfoorlog geweest zijn dat ik op cursus in Den Haag zat. ’s Avonds op mijn bed in een hotelkamer aan het strand in Scheveningen, keek naar het nieuws. Sadam Hoessein was Kuwait binnen gevallen en de westerse wereld maakte zich op dit op te lossen. Mijn eerst gedachten waren, dat dit wellicht ook iets voor mij zou kunnen gaan beteken. De dreiging van “de Iraq Scud Missiles” was hoog, met name voor Israël.  Er werd pauze loos over geleide wapens gesprokken, en daar was ik nu toevallig bij geplaatst. Al snel werd duidelijk dat de Nederlandse Patriot eenheden ingezet zouden worden, 5 GGW beet de spits af en ook ik kreeg al snel een bericht om mijn cursus bij de BVD af te breken en mij op de terugweg naar Blomberg te begeven. Een opwerk periode begon al snel. Daar defensie jaren lang het immunisatie programma had verwaarloost, kreeg ik op een goede maandagmiddag een achttal spuiten in een welbekende plek gedouwd en ben ik (en velen van mijn college) om te beginnen een paar weken goed beroerd geweest. De tijd tot onze uitzending verliep vlot en gevuld. De tijd brachten wij door in de klas, op de schietbaan, in de gasmasker controle kamer, op de hei, waar wij LAW Anti Tank raketten moesten schieten. Kortom een periode met veel lessen en nieuwe zaken, die een doorsnee Luchtmachter nooit eerder was tegen gekomen.

De 5^e GGW was in die tijd al geruime tijd in oost Turkije aanwezig en de start moet voor hun nog chaotischer geweest zijn dan voor ons.

Toen de tijd aanbrak dat wij 5GGW gingen aflossen, was het volop winter en ik zou in een soort pre party met onze Commandant 3GGW, de Chef Logistiek Dienst en mijn favoriete marechaussee ergens in februari vertrekken.

Ik werd thuis opgehaald en wij vertrokken, in een vliegende sneeuwstorm, naar de Fliegerhorst Wünsdorf. Het duurde enig tijd voor men de landingsbaan schoon genoeg gemaakt had, zodat ons transport kon landen. Een kleine Private Jet van Swiss Air lande voor onze neus en al snel waren wij aan boord, konden daar onze “barang” afleggen, koppel, veldfles, winterjas, persoonlijk wapen, gasmaker en helm, om plaatst te nemen in uiterst comfortabele leren fauteuils.

En zo begon onze reis naar zuid oost Turkije, de meest surrealistische ervaring die ik opdeed in mijn leven. Uitzendingen waren nieuw voor ons, en om dan met een Private Jet op pad te gaan, volledig omhangen met je uitrustingen en persoonlijk wapen, was bijzonder. Dit gevoeld werd nog eens onderstreept toen de stewardess ons vroeg of zij een ontbijt voor ons kon maken. En ik had niet verwacht dat er toen op een soort open en losstaande campinggas brander, in een vliegtuig, een fantastische omelet gemaakt zou hebben, en ik op en later moment, genietende van dit fantastisch ontbijt bij mij zelf dacht, “als ik zo ten oorlog moet trekken dan laat dat gerust nog een paar keer gebeuren”

Alle andere uitzendingen daarna waren definitief niet van hetzelfde soort!

Wij landen in Ankara, waarna de reis werd vervolgd naar Diyarbakir met een F27 van onze eigen Luchtmacht, Swiss Air mocht vanwege verzekeringstechnische redenen niet verder richting het oorlogsgebied  vliegen.

Bij aankomst in Diyarbakir namen wij snel de taken, in de Commando Post, over van onze college van de 5^e GGW, zodat zij met de F27, die ons gebracht had terug naar Ankara konden. De rest van de aflossing werd in de dagen erna gefaseerd uitgevoerd.

Na  de eerste paar uur in de Commando Post door gebracht te hebben, een idee te krijgen van het hoe, wat, wie en waarom, kregen wij het eerste “Scud Alarm” binnen. Hier waren wij nog niet echt aan gewend. Het resultaat was dat wij daarna urenlang in gaspak en met een gasmasker op ons gezicht doorbrachten. Na verloop van tijd wen je ook aan dit soort zaken. Een met transpiratie vollopend gasmasker went echter nooit!

Het surrealisme van de vlucht had in “no time” plaats gemaakt voor de realiteit op de grond.

Na een paar weken door gebracht te hebben in de Commando Post hoorde wij op een goede dag twee enorme klappen in de nabijheid. Na de eerst schrik bleek dat er plotseling twee Patriot raketten op eigen houtje aan de haal waren gegaan. Veel commotie in de Patriot gemeenschap en bij de fabrikant. Na veel onderzoek bleek het hier om een foutje in de software te gaan. Twee raketten hadden besloten om fake targets in het testprogramma aan te vallen. Duur foutje en bedankt!

 De weken erna waren een aaneenschakeling van lange dagen, vele leuke momenten, spannende zaken en ook smos vervelende zaken. En ik zal ook niet vergeten dat de Nederlandse kranten in die tijd uitvoerig schreven over welk schandaal het was dat het luchtmacht contingent in hotels in Diyarbakir ondergebracht  werd. Wij hadden graag in onze meegenomen boogtenten gezeten, want zover ik mij kan herinneren hadden wij uitsluiten stromend koud water lang de muur.  Slecht sanitair, gedeeltelijk geen glas in het ramen, geen verwarming en op de een of andere wijze vond de hotel eigenaar dat zij lakens en dekens elke dag moesten wassen. Die zij niet konden drogen, zodat wij ’s avond een min of meer vochtig dan wel nat bed aantroffen. Dus al snel gebruikte een ieder alsnog zijn eigen slaapzak.

De Golfoorlog was na 100 dagen beslecht, het heeft nog enige tijd geduurd voor men besloot wanneer wij terug zouden komen naar Duitsland. Ergens in juli konden wij terug en werden wij met onze families herenigd. Een boeiende ervaring die ik niet had willen missen.